ပုံပြောမယ်

သားတို့ သမီးတို့ ကျောင်းသွားကြတက်ကြတယ်မလား။

(သြားပါတယ္)

(တက္တယ္)

သားတို့ သမီးတို့ခု ဘယ်နှစ်တန်းတက်နေကြတာလဲ

( ၆ တန်း )

( ၇တန်း )

(၈ တန်း)

( ၉ တန်း )

(၁၀ တန်း)

ဟော...အတန်းတွေ အစုံပါပဲလား။

ကဲ...၆ တန်းတက်နေတဲ့သူတွေ လက်ညှိုးထောင်

တစ်ယောက်...နှစ်ယောက်...ဟော ၃ယောက်...၄ယောက်

၇ တန်းရော ...ဘယ်သူတွေတက်နေကြလဲ ...လက်ညှိုးထောင်

၇ တန်းက ၆ တန်းထက် ပိုများပါလား။

၈ တန်းတွေ လက်ညှိုးထောင်ပါဦး။

၈ တန်းက အများကြီးပါပဲလား။

၉ တန်း...လက်ညှိုးထောင်

ဟော...၉ တန်းကလည်း များတာပဲ။

ကဲ...ခု ..၁၀တန်းတွေလက်ညှိုးထောင်ပါဦး။

၁၀ တန်းတွေလည်း အများကြီးပါလား။

ဒေါ်လေး မေးမယ်။ သားတို့ သမီးတို့ ဘာကြောင့် ကျောင်းတက်ကြတာလဲ။

(ပညာသင်ဖို့)

ဟုတ်ပြီ။ တော်လိုက်တာ။ ဒါဆို ...ဘာကြောင့် ပညာသင်ကြတာလဲ။

(လိမ္မာရေးခြား ရှိဖို့)

ဟား..ဟုတ်တာပေါ့။ သမီးက တော်လိုက်တာ။

နောက် ဘယ်သူ ဖြေဦးမလဲ။ ဘာကြောင့် ပညာသင်ကြတာလဲ။

( အသိပညာဖွံ့ဖြိုးဖို့ )

ဟုတ်တာပေ့ါ။ မှန်လိုက်တာ။ ကဲ...နောက်ထပ် အဖြေတွေ ရှိဦးမယ်။ ဖြေပါဦး။ဘာကြောင့် ပညာသင်ကြတာလဲ။

ကဲ...မဖြေတော့ဘူးလား။ ဒေါ်လေး ဖြေမယ်။

ပညာသင်တာ ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ ဖြစ်နေတာတွေ  ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ ဘာဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာတွေနဲ့ တစ်ကမ္ဘာလုံးက အကြောင်းတွေကို သိရတယ် ။ ဒါတင်မကဘူး အာကာသစကြဝဠာကြီးအကြောင်းလည်း သိရတယ် ..ဟုတ်တယ်မလား။ သိပံသင်ရတယ် မဟုတ်လား။

(သင်ရပါတယ်)

သမိုင်းကိုသင်တာ ဒေါ်လေးတို့နေတဲ့ ကမ္ဘာကြီးမှာဘာတွေဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ သိရတယ်။ ပထဝီကိုသင်တာ ဒီကမ္ဘာမြေကြီးအကြောင်းသိရတယ်။ သချင်္ာသင်တာကရော...ဘာလို့ သင်တာလဲ။

(ကွန်ပျုတာ တတ်ဖို့)

အေးကွယ်...ဟုတ်တာပေ့ါ။ သားတို့သမီးတို့က သိပ်တော်တာပဲ။

ပညာသင်တယ်ဆိုတာ ကျောင်းစာအုပ်ထဲမှာရှိတဲ့ စာတွေတင်ကိုသာမကဘူး။ ဘဝအကြောင်းကို သင်ယူနေတာ ဖြစ်တယ်။

ကဲ…ဒါဆိုရင် ဘဝအကြောင်း ဘယ်လိုသင်ယူတာလဲ...ဘယ်သူသိလဲ။

(......)

ကဲ...ဒေါ်လေးပြောမယ်။

စာသင်တော့ ပညာတတ်ကြီးဖြစ်တယ်၊ ဘွဲ့ရတယ် ။

ဘွဲ့ရပြီး ပညာတတ်ကြီးဖြစ်တော့ အလုပ်လုပ်တဲ့ခါ လုပ်ငန်းခွင်ကိုရောက်တဲ့ခါ အရာရှိရာထူးကိုရတယ်။

လခကောင်းကောင်းရတယ်။ အလုပ်လုပ်တဲ့ခါ အလုပ်ရှင်တွေကလည်း ပညာတော်ပြီး ကျွမ်းကျင်တဲ့သူတွေကိုပဲ အလုပ်ခန့်တာ၊ လစာကောင်းကောင်းပေးတာလေ။ ကဲ..ဘာမှ မသိ မတတ်တဲ့သူကို အလုပ်ခန့်မလား။

(မခန္႔ပါဘူး)

သက်ဆိုင်ရာဘာသာရပ်မှာ သိတတ်၊ တတ်တဲ့ ၊ ကျွမ်းကျင်တဲ့သူတွေကိုပဲ အလုပ်ရှင်တွေကလည်း အလုပ်ခန့်တာ။

အဲဒီတော့ သားတို့ သမီးတို့ ကြိုးစားပြီး စာကျက် စာသင်ယူလာတာတွေက သားတို့ သမီးတို့ ခု စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်မက်နေတဲ့ ဆရာဝန်ကြီးဖြစ်ချင်တယ်၊ အင်ဂျင်နီယာကြီးဖြစ်ချင်တယ်၊ အရာရှိကြီးဖြစ်ချင်တယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်တွေက တကယ် ဖြစ်လာတယ်။ သားတို့ ဖြစ်ချင်တာတွေ ဖြစ်လာနိုင်ဖို့ပေ့ါ။

ပညာတတ်တဲ့ခါ စာတွေဖတ်နိုင်တယ်။ မြန်မာဘာသာနဲ့တင် မကဘူး အင်္ဂလိပ်ဘာသာနဲ့လည်း စာတွေဖတ်နိုင်တယ်။တခြား ဘာသာစကားတွေကိုလည်း သင်ယူလေ့လာပြီး ဖတ်နိုင်တယ်။ အဲဒီခါ အကြားအမြင်ဗဟုသုတတွေတိုးလာတယ်။

အဲဒီတော့ သူများတွေက သားတို့ သမီးတို့ကို လိမ်ညာတာကို မခံရတော့ဘူး။ သူများတွေ အနိုင်ကျင့်တာကို မခံရတော့ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သားတို့ သမီးတို့မှာ စဉ်းစားဆင်ခြင်နိုင်တဲ့ ဉာဏ်ပညာရှိလို့။

ဒေါ်လေး ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ပြောပြမယ်။ ပုံပြင် နားထောင်ကြမလား။

(နားထောင်ပါမယ်)

ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက

တောအုပ်တစ်ခုမှာ တိရိစ္ဆာန် အကောင်လေးတွေနေထိုင်ကြတယ်တဲ့။

အကောင်ငယ်လေးတွေ မှီခိုအားထားပြီး ရေသာက်နေရတဲ့ ရေကန်ကြီးတစ်ကန်လည်း ရှိတယ်။ ရေအသက် တစ်မနက် တဲ့။ သားတို့ သမီးတို့ သိတယ်မဟုတ်လား။

အကောင်ငယ်လေးတွေက အဲဒီရေကန်ကြီးကို နေ့တိုင်း ရေလာသောက်တာပေ့ါ။ အဲဒီမှာ တစ်နေ့မှာတေ့ာ

 ခြင်္သေ့ကြီးတစ်ကောင်က ရေကန်အနားမှာ လာနေပြီးတော့ အကောင်ငယ်လေးတွေကို နေ့တိုင်း ဖမ်းဆီး သတ်စားတယ်တဲ့။



အဲဒီခြင်္သေ့ကြီးကခွန်အားဗလကြီးပြီး အကောင်ငယ်လေးတွေကိုဖမ်းစားလို့



တောအုပ်ထဲကအကောင်ငယ်လေးတွေက ခြင်္သေ့ကြီးကိုကြောက်ရွံ့ပြီး



ခြင်္သေ့ကြီးတွေ့မှာစိုးလို့ ပုန်းအောင်းနေကြရတယ်တဲ့။



ခြင်္သေ့ကြီးက သူ့ကိုအားလုံးကကြောက်ကြတယ်၊



သူသာလျှင်တောဘုရင် ၊ တောထဲမှာသူသာခွန်အားဗလအကြီးဆုံးဆိုပြီး



မာန်မာနဝံ့ကြွားနေတာပေ့ါ။



တောအုပ်ထဲကအကောင်လေးတွေအားလုံးကို တဖြည်းဖြည်းမျိုးပြုန်းလာမယ့်



သူတို့ရဲ့ မျိုးဆက်တွေအကြောင်းတွေးပူတယ်။ ဒီလိုသာ ခြင်္သေ့ကြီးက သူတို့လိုအကောင်ငယ်လေးတွေဖြစ်တဲ့ ယုန်၊ သမင်၊ ချေ၊ ဆတ်၊ ဒရယ်လေးတွေကို သတ်ဖြတ်စားသောက်နေရင် ကြာရင် သူတို့တွေတော့မျိုးတုန်းပါပြီ ဆိုပြီးတွေးလန့်နေရတာပေ့ါ။



ခြင်္သေ့ကြီးရေသောက်ဖို့ ရေကန်ကိုလာရင် အကောင်ငယ်လေးတွေမှာခြင်္သေ့ကြီး



မမြင်အောင်ပုန်းအောင်းနေကြရတာပေ့ါ။



တစ်နေ့မှာတော့ ခြင်္သေ့ကြီးကရေကန်ကိုလည်းရေသောက်ဖို့လာရော ရေကန်ထဲက ကြာရွက်ပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ ဖားလေးကိုမြင်တယ်တဲ့။



ခြင်္သေ့ကြီးကစိတ်ဆိုးသွားတာပေါ့။ သူလိုတောဘုရင်ကိုမြင်ရင် အကောင်ငယ်လေးတွေကကြောက်လို့ထွက်ပြေးပုန်းအောင်းနေကြတာ။



ဒီလိုအကောင်သေးသေးဖားကလေးကကြာရွက္ပေါ်အခန့်သားထိုင်နေတယ် ..



သူ့ကိုမခန့်လေးစားပြုမူတယ်ဆိုပြီး စိတ်ဆိုးသွားတာပေ့ါ။



ဖားကလေးကို ခြင်္သေ့ကြီးကမေးတယ် ။



“  မင်း က ငါ့ကိုမကြောက်ဘူးလား” လို့မေးတော့ ဖားကလေးက



“ မကြောက်ပါဘူး ”လို့ပြန်ဖြေတယ်ကွယ်။



ခြင်္သေ့ကြီးကပိုလို့စိတ်ဆိုးသွားပြီး



“ မင်းလိုအကောင်သေးသေးလေးကများ ငါလို ခွန်အားဗလကြီးတဲ့ တောဘုရင်ကို ပမာမခန့်လုပ်ရလား ..သယ်..”



လို့ဆိုပြီး ဒေါသကြီးနေတော့ ဖားကလေးက



“ မင်းကခွန်အားကြီးတယ်ဆိုရင်မင်းနဲ့ ငါနဲ့ အအော်ပြိုင်မလား” လို့ မေးတယ်။



ခြင်္သေ့ကြီးက



“အောင်မာ..မင်းကများ...မင်း အသံလေးညှောင်ညက်ညက်နဲ့



ငါ့လို အသံအောင်မြင်တဲ့တောဘုရင်ကိုများ လာပြိုင်ချင်သေးတယ်။



ကောင်းပြီ..ပြိုင်မယ်” လို့ပြောလိုက်တယ်တဲ့။



ဖားကလေးက “ငါကအကောင်သေးတော့ဦးစားပေးပေ့ါ။ ငါအရင်အော်မယ်” လို့ပြောတယ်တဲ့။



ခြင်္သေ့ကြီးက “ အေး ...ကောင်းပြီ” ဆိုပြီးသဘောတူလိုက်တယ်။



အဲဒီမှာ ဖားကလေးကစလို့ ကွပ်ကွပ် ဆိုပြီး သူ့အသံသေးသေးလေးနဲ့



အော်တယ်တဲ့။ ခြင်္သေ့ကြီးကလှောင်ရယ်ရယ်တာပေ့ါ။



ဖားကလေးအလှည့်လည်းပြီးရော ခြင်္သေ့ကြီးက



“ ကဲ..ဒီတစ်ခါ ငါ့အလှည့်” ဆိုပြီး အော်မယ်ဆိုတော့ ဖားကလေးက ကြာရွက်ပေါ်ကနေခုန်ဆင်းပြီးရေကန်ထဲမှာ ရေငုပ်နေတာပေ့ါ။



ခြင်္သေ့ကြီးက ဝေါင်း ဆိုပြီးလည်း ဟိန်းဟောက်ရော ဖားလေးက



ရေအောက်ထဲရောက်ပြီလေ။ သူမကြားတော့ဘူးပေ့ါ။



ခြင်္သေ့ကြီးလည်း ဟိန်းဟောက်ပြီးရော ဖားကလေးက ရေပေါ်ပြန်တက်လာပြီး



ကြာရွက်ပေါ်မှာပြန်ထိုင်နေတာပေ့ါ။



ခြင်္သေ့ကြီးကဖားလေးကိုလည်းတွေ့ကရော.. “ အံမာ ..ငါဒီလောက်အော်တာတောင် သူကဘာမှမဖြစ်ဘူး” ဆိုပြီး အံ့အားသင့်ပြီး ဒေါသဖြစ်သွားတယ်တဲ့။



ဖားကေလးက



“ ကဲ..မင်းအလှည့်ပြီးပြီ။ ဒီတစ်ခါ ငါ့အလှည့်” ဆိုပြီး



ကွပ်ကွပ်ဆိုပြီးအော်ပြန်ရော။ ပြီးတော့ ခြင်္သေ့ကြီးအလှည့်လည်းကျရော



အရင်အတိုင်း ရေအောက်ထဲပြန်ဆင်းငုပ်နေတယ်တဲ့။



အဲလိုနဲ့ ဖားကလေးကအော်လိုက် ၊ ခြင်္သေ့ကြီးကအော်လိုက်နဲ့ တစ်လှည့်စီအော်နေကြပေမယ့် ဖားကလေးမှာတော့ ခြင်္သေ့ကြီးအော်သံကိုရေအောက်ထဲ ငုပ်နေတာကြောင့်မကြားရတော့ နားလည်းမကွဲဘူးပေ့ါ။



ခြင်္သေ့ကြီးမှာတော့ ဖားလေးက သူ့ဟိန်းသံကိုဘာမှမဖြစ်တာ စိတ်တွေဆိုးပြီး



တစ်ခါထက်တစ်ခါ ပို ပိုပြီး အသံကျယ်ကျယ်ဟိန်းဟောက်တာ နောက်ဆုံးမှာတော့



ခြင်္သေ့ကြီးကမောလာပြီး ရင်ကွဲပြီး သေသွားရောတဲ့။



အဲဒီတော့မှ တောထဲကအကောင်ငယ်လေးတွေအားလုံးပုန်းနေရာကနေ ထွက်လာကြပြီး



ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေကြရတယ်တဲ့။



ဖားကလေးက အကောင်သေးပေမယ့် ဉာဏ်ပညာရှိတယ်။ ဒါကြောင့် သူ့ကိုယ်သူ ကာကွယ်နိုင်ရုံတင်မကဘူး တခြား တိရိစ္ဆာန်တွေရဲ့ အသက်ကိုလည်း ကာကွယ်ပေးလိုက်နိုင်တယ်။ အဲဒီလိုပဲသားတို့ သမီးတို့ ပညာတတ်ဖြစ်လာရင် ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်မှာရှိတဲ့သူတွေရဲ့ ကောင်းကျိုး ကိုယ့်ရပ်ရွာ ကိုယ့်မြို့ ကိုယ့်တိုင်းပြည်နဲ့ ကိုယ့်နိုင်ငံသားအချင်းချင်းအတွက် ကောင်းကျိုးအကျိုးပြုတဲ့ လူတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်လာမယ်။

ပညာတတ်တော့ လုပ်ငန်းခွင်ထဲမှာ ကျွမ်းကျင်တဲ့ဝန်ထမ်းဖြစ်လာတယ်။ ဒီလို ကျွမ်းကျင်တဲ့ဝန်ထမ်းတွေ၊ ကျွမ်းကျင်တဲ့ လုပ်သားတွေ အများကြီးဖြစ်လာရင် အများကြီးရှိရင် လူတွေတစ်ဦးချင်းစီ စု စုထားပြီးအများကြီးဖြစ်လာတဲ့ တိုင်းပြည်မှာရော ကျွမ်းကျင်တဲ့သူတွေအများကြီးရှိတော့ တိုင်းပြည်ရဲ့ စီးပွားရေးလည်းကောင်းမွန် တိုးတက်လာပြီး တိုင်းပြည်ကလည်း ကြွယ်ဝချမ်းသာလာမယ်။ ဟုတ်ပြီလား။ ဒေါ်လေးပြောတာကို သဘောတူလား။

(တူပါတယ္)

သဘောတူတယ်ဆိုတဲ့သုူ လက်ညှိုးထောင်

ဟာ...အကုန်လုံးပါပဲလား။ သားတို့ သမီးတို့က တော်လိုက်တာ။



ပညာသင္တဲ့ခါမွာ ရွက္စရာမလိုဘူး ။

ကိုယ်မသိတာ မတတ်တာကို သူများက သိတယ် တတ်တယ်ဆိုရင် မေးရမှာ ရှက်စရာမလိုဘူး။

လူတစ်ယောက်က အကုန်လုံး မတော်နိုင်ဘူး။ ဒီသမီးက သချင်္ာတော်တယ်၊ ဒီသားက အင်္ဂလိပ်စာမှာတော်တယ်။

အဲဒါမျိုး ဆိုရင် ကိုယ်က သချင်္ာမတွက်တတ်ဘူးဆိုရင် သချင်္ာတော်တဲ့ သူငယ်ချင်းကို ဒီပုစ္ဆာလေးရှင်းပြပါဆိုတာ မေးရမှာကို ရှက်စရာမလိုဘူး။

ဒီလိုပဲ အင်္ဂလိပ်စာတော်တဲ့ သူငယ်ချင်းကိုလည်း ကိုယ်က အင်္ဂလိပ်စာတွေ မရဘူး နားမလည်ဘူးဆိုရင် မေးရမှာကို ရှက်စရာမလိုဘူး ။ လူတိုင်းလူတိုင်းက အကုန်လုံးမှာလည်း မတော်နိုင်ဘူး ။ အကုန်လုံးမှာလည်း မညံ့နိုင်ဘူး။

စာသင်တဲ့ခါမှာ ကိုယ် ဘာကိုတော်တယ်၊ ဘာကို ညံ့တယ်ဆိုတာကိုတော့ သိရမယ်။

ကိုယ်ညံ့တဲ့ဘာသာကို အောင်အောင်လို့ ပိုပြီးတော့ ကြိုးစားရမယ်။

ကိုယ်မှားနေတာကို သူများက အမှန်ပြောပြ ပြင်ပြပေးရင်လည်း ကျေးဇူးတင်ရမယ် ။ ကိုယ့်အမှားကို ပြောပြ ပြီး အမှန်ကို ပြင်ပြပေးတယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ကို တကယ်စေတနာရှိလို့။  သူများက အမှန်ကိုပြောပြတာကိုလည်း လက်ခံရမယ်။

ဒေါ်လေး ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ပြောပြဦးမယ်။ ပုံပြင်နားထောင်ချင်သေးလား။

(နားထောင်ချင်ပါတယ်)

ပုံပြင် နားထောင်ချင်တဲ့သူ လက်ညှိုးထောင်

ဟော...ဆရာမနေနေလည်း လက်ညှိုးထောင်တယ်။ ဆရာမနေနေလည်း ပုံပြင်နားထောင်ချင်တယ်တဲ့။

ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက မြက်ရိတ်သမားတစ်ယောက်ရှိတယ်။မြက်ရိတ်သမားက မြက်တွေရိတ်ပြီး မြက်ထုံး ထုံးထားတာပေ့ါ။

မြက်ရိတ်ပြီး အိမ်ပြန်တော့ တံပိုးမှာ မြက်ထုံးကိုချည်ပြီး ထမ်းပိုးထမ်းပြီး ပြန်မှာ။ အဲဒါ မြက်ထုံးကို တံပိုးတစ်ဖက်မှာ ချည်လိုက်တော့ တံပိုးကတစ်ဘက်စောင်းဖြစ်နေပြီး သူ ထမ်းလို့ အဆင်မပြေတော့ အဲဒီမြက်ထုံးနဲ့ အလေးချိန်တူလောက်တဲ့ ကျောက်တုံး တစ်တုံးကိုရှာပြီး တံပိုးတစ်ဘက်မှာ ချိတ်ပြီး ထမ်းလာတယ်တဲ့။ တံပိုးတစ်ဘက်စွန်းမှာ ကျောက်တုံး၊ တစ်ဖက်စွန်းမှာ မြက်ထုံး ကိုထမ်းလာတဲ့ မြက်ရိတ်သမားကိုမြင်တဲ့ သူတောင်းစားတစ်ယောက်က

“ဟေး လူ..ဟေး လူ..ခင်ဗျားဗျာ ..မြက်ထုံးကို နှစ်ခုခွဲပြီး တံပိုးတစ်ဘက်စီမှာချည်လိုက်ရင် ခင်ဗျားအခုထမ်းနေသလို ကျောက်တုံးကြီးကိုပါမထမ်းရတော့ဘူးပေ့ါဗျ။ ခင်ဗျား သက်သာတာပေ့ါ။ အခုတော့ဗျာ ပင်ပန်းလိုက်တာဗျာ”

လို့ ပြောတယ်တဲ့။

အဲဒီမှာ မြက်ရိတ်သမားကစဉ်းစားတယ်။

အင်း..ဟုတ်သားပဲ။ သူပြောတာ။ သူပြောသလို မြက်ထုံးကို နှစ်ထုံးခွဲပြီးထမ်းလိုက်ရင် တံပိုးလည်းခုထက်ပိုပေ့ါသွားမယ်။ ငါ လည်း ဘာမှမသုံးမဝင်တဲ့ကျောက်တုံးကို အိမ်အထိအလေးခံ ထမ်းစရာမလိုတော့ဘူး။

အဲလိုတွေးမိပေမယ့်...

အာ...မဖြစ်သေးပါဘူး။ သူက သူတောင်းစားပဲ။ သူတောင်းစားပြောတာတော့ ငါ လိုက်မလုပ်နိုင်ဘူး။

ဆိုပြီး ထမ်းမြဲတိုင်း ကျောက်တုံးတစ်ဘက် ၊ မြက်ထုံးတစ်ဘက် တံပိုးကိုထမ်းသွားတယ်..တဲ့။

လောကမှာ လူတွေဟာသူ့နေရာနဲ့ သူ Óဏ်စွမ်းရှိကြပါတယ်။

ကိုယ့်ထက်နိမ့်ကျတဲ့သူက ဟုတ်နေတာကို ပြောတာကို နားမထောင်ဘူးဆိုရင်

မြက်ရိတ်သမားလိုပဲ ပင်ပန်းကြမှာပေ့ါကွယ်။



သူတောင်းစားက သူ့ဘဝအကျိုးပေးကြောင့် ဒုက္ခိတဖြစ်နေလို့ သာမန်လူတွေကို မစွမ်းဆောင်နိုင်လို့ အလုပ်မလုပ်နိုင်လို့ တောင်းစားရတယ်။ သူ့မှာ ခြေလက်အင်္ဂါ အစုံပါမလာတာကတော့ သူ့ဘဝအကျိုးပေးကြောင့်ပေ့ါ။ ဒါကို သူတောင်းစားက ပြောတာပဲ နားထောင်စရာမလိုဘူးဆိုတော့ မြက်ရိတ်သမားလိုပဲ ပင်ပန်းကြမှာပေ့ါ။

ကိုယ့်ကို အကောင်းဖြစ်စေချင်လို့ ပြောတာကို နားထောင်ရမယ်။ ဟုတ်တယ်နော်။ဒေါ်လေးပြောတာကို သဘောတူလား။

(တူပါတယ္)

လောကမှာ လူအမျိုးမျိုးရှိတယ်။ ကိုယ့်ကိုကောင်းစေချင်လို့ စေတနာနဲ့ ပြောတဲ့သူ ရှိသလို ကိုယ့်ကို ကြိုးစားချင်စိတ်တွေ မရှိတော့အောင် စိတ်ပျက်အားလျော့အောင် စိတ်ဓာတ်ကျအောင် ပြောတတ်တဲ့သူတွေလည်းရှိတယ်။

ကဲ...ဒီတစ်ခါလည်း ပုံပြင်ပြောပြဦးမယ်။ ပုံပြင်နားထောင်ချင်သေးလား။

(နားထောင်ချင်ပါတယ်)

ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက

ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက တောအုပ်တစ်ခုထဲမှာ ဖားလေးတွေ စုပေါင်းနေထိုင်ကြသတဲ့။ တစ်နေ့ကျတော့ ဖားလေးတွေ အပြေးပြိုင်ပွဲရှိသတဲ့။

ဖားလေးတွေရဲ့ အပြေးပြိုင်ပွဲမှာ ပါဝင်ယှဉ်ပြိုင်သူတွေက ဖားအရွယ်ပျိုတွေပေါ့ကွယ်။

ပြိုင်ပွဲကိုလာရောက်အားပေးတဲ့ ဖားပရိသတ်တွေ အများကြီးပေ့ါ။

ပန်းတိုင်ကတော့ မျှော်စင်အမြင့်ကြီးရဲ့ ထိပ်ဆုံးပေ့ါ။

မျှော်စင်အမြင့်ကြီးရဲ့ ထိပ်ဆုံးကိုအရင်ဆုံးရောက်တဲ့သူက အနိုင်ရရှိမှာပေ့ါ။

တာလွှတ်လို့ အပြေးပြိုင်ပွဲစတယ်ဆိုရင်ပဲ ပြိုင်ပွဲဝင်ဖားလေးတွေက

အားသွန်ခွန်စိုက်ပြေးကြတာပေ့ါ။

ပွဲကြည့်ပရိသတ်ကလည်း အော်ဟစ်ဆူညံလို့ အားပေးတယ်။

ပရိတ်သတ်ထဲကအော်ကြတဲ့အသံတွေက

“ရောက်အောင်ပြေးနိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ မျှော်စင်ကအမြင့်ကြီးပဲ။

ဒီလောက်မြင့်တဲ့မျှော်စင်ပေါ်ကို ဘယ်သူမှရောက်မှာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ...”

ဆိုတဲ့ စကားတွေက မကြာခဏ ထွက် ထွက်လာတယ်လေ။

ဟုတ်တယ်... မျှော်စင်ကအမြင့်ကြီးပဲ။

မျှော်စင်ကိုရောက်အောင် ပြေးကြရင်း လမ်းမှာ ဖားလေးတွေလည်း

မောလို့ ပြိုင်ပွဲကနေထွက်ပြီး အရှုံးပေးတဲ့သူကလည်းပေးကြတယ်။

ပရိတ်သတ်ကြီးကတော့ “ရောက်မှာမဟုတ်ပါဘူးကွာ။

ဘယ်သူမှ အနိုင်ရမှာမဟုတ်ပါဘူးကွာ” လို့ ပြောကြတုန်းပေ့ါ။

အရှုံးပေးပြီး ထွက်သွားတဲ့ ဖားလေးတွေလည်း

များသည်ထက်များလာတယ်။

နောက်ဆုံးမှာတော့ ဖားပိန်ပိန်လေးတစ်ကောင်ပဲ ကျန်တော့တယ်။

အဲဒီဖားလေးက မျှော်စင်မြင့်ပေါ်ကိုတက်ပြီး ထိပ်ဆုံးကို

ရောက်ရှိအောင်မြင်သွားတာပေ့ါကွယ်။

အဲဒီမှာ ပရိတ်သတ်တွေက ဖားလေး ဘယ်လို ဘယ်ပုံနဲ့

ဘယ်လို စိတ်ဓာတ်နဲ့ ကြိုးစားအောင်မြင်သလဲ ဆိုတာ

သိချင်ကြလို့ မေးကြတာပေ့ါ။

နောက်ဆုံးမှာ ဘာကြောင့် ဖားလေး အောင်မြင်လဲဆိုတာကို

တွေ့ရှိသွားကြတယ်။

အဲဒီဖားလေးက မွေးတည်းက နားမကြားဘူးတဲ့ကွယ်။

အဲဒီတော့ သူများတွေ ဝေဖန်ပုတ်ခတ်ပြောဆိုတာတွေကို

သူမကြားဘူးပေ့ါ။ သူများတွေ ဝေဖန်ပြောတဲ့ စကားတွေကြောင့်

သူ့မှာ စိတ်ဓာတ်ကျသွားဖို့မရှိဘူးလေ။

ဘယ်သူတွေ ဘာပြောပြော အဆိုးတွေကို သူ မကြားရလေတော့

အောင်မြင်မှုပန်းတိုင်ကို ရောက်ရှိသွားတာပေ့ါကွယ်။ ‘ဒီလိုပဲပေ့ါ..လောကမှာ လူတွေဟာ သူတစ်ပါးကို အဆိုးတွေ ဝေဖန်တတ်ကြတဲ့သူတွေလည်း ရှိတယ်။ သူများတွေဝေဖန်တာတွေကို နားထောင်စရာပြီး စိတ်ပျက်အားငယ်စရာလည်း မလိုဘူးလေ။ ကိုယ့် ရည်ရွယ်ချက်ပန်းတိုင်ကိုရောက်ဖို့ အားသွန်ခွန်စိုက်ပဲ ကြိုးစားကြရမယ်ကွယ့်။

သားတို့ သမီးတို့ ဘာဖြစ်ချင်လဲ ဖြစ်ကိုဖြစ်ရမယ် အဓိကကတော့ သားတို့ သမီးတို့ရဲ့ စိတ်ပဲ။

စိတ်မှာ ဖြစ်ချင်တယ်ဆိုရင် ဖြစ်အောင် ကြိုးစားရမယ်။

ဆရာဝန်ကြီးဖြစ်ဖို့၊ အင်ဂျင်နီယာကြီးဖြစ်ဖို့၊ ကွန်ပျူတာပညာရှင်ကြီးဖြစ်ဖို့ ကျောင်းတက်ဖို့ ပိုက်ဆံမတတ်နိုင်ပါဘူး၊ ြဖြစ်မှာ မဟုတ်ပါဘူးဆိုပြီး စိတ်ပျက်အားလျော့ပြီး စာမကြိုးစားဘဲ မနေရဘူး။

သားတို့သမီးတို့က စာတော်တယ်ဆိုရင် ကျောင်းတက်ဖို့ ပညာသင်ဆုတွေကို ပေးတဲ့သူတွေ ရှိလာမှာပဲ။

ပညာသင်ဆုတွေပေးတဲ့သူတွေကလည်း စာတော်တဲ့သူတွေကိုမှပဲ ပေးတာ။

စာညံ့တဲ့သူတွေ စာမကြိုးစားတဲ့သူတွေကို မပေးဘူး။

ဘယ်သူပြောနိုင်မှာလဲ...သားတို့ သမီးတို့ဆီကို သားတို့သမီးတို့ပညာသင်ဖို့အတွက် ကျောင်းစရိတ် ထောက်ပံ့ပေးမယ့်သူတွေက ရောက်လာမယ် ဆိုတာ ခု ကြိုမြင်ရတာမှ မဟုတ်တာ။ အချိန်တန်ရင် ဖြစ်လာမှာပေ့ါ။

အရေးကြီးတာက သားတို့ သမီးတို့ စာကြိုးစားဖို့စာတော်ဖို့ ။

ကြိုးစားရမှာက သားတို့သမီးတို့ လုပ်ရမယ့် တာဝန်။ ကြိုမသိရသေးတဲ့ အနာဂတ်ကို ကြိုပြီးတော့ စိတ်ပူ မနေရဘူး။

အခု လက်ရှိအချိန်မှာသားတို့သမီးတို့ လုပ်နေတဲ့အလုပ်တွေ၊ ပညာသင်ယူနေတာတွေကိုအကောင်းဆုံး၊ အတော်ဆုံးဖြစ်အောင် ကြိုးစားရမှာက သားတို့သမီးတို့ရဲ့ အပိုင်း။ ကိုယ့်မှာ အဆင်သင့်ဖြစ်နေမှ အခွင့်အရေးပေါ်လာတဲ့အခါမှာ ကိုယ်က အခွင့်အရေးရမှာ။ လူဖြစ်လာတယ်ဆိုတည်းက လူ့တာဝန်တွေရှိတယ် ။

ကျောင်းသားဆိုရင် ကျောင်းတက်ရမယ် စာကျက်ရမယ် စာကြိုးစားရတဲ့တာဝန်တွေရှိတယ်။

ကိုယ့်တာဝန် ကိုယ်ကျေအောင်လုပ်ရမှာက သားတို့ သမီးတို့ အပိုင်း။

သားတို့ သမီးတို့က ပညာတတ်ကြီးတွေဖြစ်မှ ကျွမ်းကျင်တဲ့ ဝန်ထမ်းတွေဖြစ်လာမယ်။ သိနားလည်တတ်ကျွမ်းတဲ့ ဝန်ထမ်းတွေ တစ်ဦးချင်းစီ စုစည်းထားတဲ့ ဒေါ်လေးတို့ တိုင်းပြည်ဟာလည်းတိုးတက်ပြီး ကြွယ်ဝလာမှာ။ ဒေါ်လေးပြောတာ သဘောတူလား။

(တူပါတယ္)

ဒါဆိုရင်...သားတို့ သမီးတို့ စာကြိုးစားပါမယ်။ အချင်းချင်းရိုင်းပင်းကူညီပါမယ်လို့ ဒေါ်လေးကို ကတိပေးလား။

(ေပးပါတယ္)

ဟုတ်ပြီ...ဒါဆို သားတို့သမီးတို့ ကတိ တည် မတည်၊တကယ် လုပ် မလုပ်ကို ဘယ်တော့ ဒေါ်လေး ပြန်လာ ကြည့်ရမလဲ။ ဘယ်နှစ်နှစ်ကြာရင် ပြန်လာ ကြည့်ရမလဲ။

(တစ္ႏွစ္)

( ၃ ႏွစ္)

( ၄ ႏွစ္)

ဟားဟား...ဟုတ်ပြီ။ ခု ၆ တန်းတွေလည်း ရှိတယ်ဆိုတော့ နောက် တစ်နှစ်ကနေ ဆက်တိုက် ၄ နှစ် လာပြန်ကြည့်ရမှာပေ့ါ။ တကယ်နော်...ဒေါ်လေး ပြန်လာကြည့်မယ်။

ကဲ...အခု ဒေါ်လေးက ဒေါ်လေးပြောချင်တာတွေ ပြောပြီးသွားပြီ။ သားတို့ သမီးတို့ကရော ဒေါ်လေးကို ဘာမေးချင်လဲ။

ဒေါ်လေး ဖြေမယ်။ ဒေါ်လေး သိတာဆို ဒေါ်လေးဖြေမယ်။ ဒေါ်လေး မသိတာ မတတ်တာ ဆိုရင်တော့ ဒေါ်လေးလည်း မသိဘူး ၊ မဖြေနိုင်ဘူးလို့ ပြောမယ်။ ဒေါ်လေး မသိတာကို ဒေါ်လေးက မသိဘူးလို့ ပြောတာ ရှက်စရာမှ မဟုတ်တာ။ မရှက်ပါဘူး။ ကဲ...ဘာမေးမလဲ။ မေးချင်တဲ့သူ လက်ညှိုးထောင်။

ဟော..ဘယ်သူမှ မရှိဘူးပေ့ါ။ ကဲ...ဒါဆို သားတို့ ၊သမီးတို့ နားကြတော့ ။သွားနိုင်ပါပြီ။